wearing my Keds Champion Patriotic
Μια φορά και έναν καιρό…
Κάπως έτσι ξεκινούν τα παραμύθια. Όρισε το χώρο του παραμυθιού. Συνήθως σκέφτεσαι μια ονειρική τοποθεσία, με υπέροχα κτίρια και τοπία. Οι πρωταγωνιστές φοράνε τα πιο όμορφα ρούχα, οι κοπέλες αξιολάτρευτα γοβάκια και όσο και αν ταλαιπωρηθούν στο τέλος θα ευτυχήσουν. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Άσε με να σου πω ένα άλλο παραμύθι. Ή μάλλον να σου ορίσω διαφορετικές συνθήκες, κάπως πιο ρεαλιστικές. Μια τσιμεντένια πόλη που άλλοι αγαπούν και άλλοι μισούν. Γκρίνια στους δρόμους, συχνά άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η λέξη ”κρίση” να πλανάται παντού. Ανάμεσα στο πλήθος κυκλοφορούν οι δικοί μου ήρωες, εκείνοι που προσπαθώ να τους μοιάσω έστω και λίγο. Είναι εκείνοι που επιμένουν να περπατούν σε δρόμους ανθισμένους, σχεδόν παραμυθένιους. Τι και αν αντί για γρασίδι πατάνε σε άσφαλτο; Ένα μάτσο πολύχρωμα λουλούδια αρκεί για να τους κάνει να χαμογελάσουν και να δουν ομορφιά παντού. Οι ήρωες μου ξέρουν να χαμογελούν στα δύσκολα, να φωνάζουν από χαρά και χαρίζουν απλόχερα αγκαλιές. Ξέρουν να κλείνουν τα μάτια ενώπιον της απελπισίας και να ονειρεύονται τις αισιόδοξες στιγμές που θα ήθελαν να ζήσουν. Ναι, είναι ονειροπόλοι, αλλά ξέρουν πως να κυνηγούν το όνειρο, άλλοτε με γοργό και άλλοτε με αργό ρυθμό. Στόχος τους να το αγγίξουν, να το φτάσουν, να το ζήσουν. Το πότε δεν έχει μεγάλη σημασία.
Οι δικοί μου ήρωες δεν φοράνε μεταξωτά φορέματα, πέπλα και κοστούμια. Φοράνε τζιν και t-shirts και ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια ώστε να μπορούν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Όταν χρειαστεί και το θελήσουν η ψυχή τους βγάζει αόρατα φτερά και εκείνοι πετάνε. Πετάνε ψηλά στα αφράτα σύννεφα, φτάνουν μέχρι τα αστέρια και μένουν εκεί για όσο χρειαστεί.
Αν θες να τους δεις, είμαι σίγουρη ότι θα τους ξεχωρίσεις από τα μπλε αστέρια που αφήνουν σε κάθε βήμα τους. Είναι σημάδι ότι κάποτε άγγιξαν το στόχο τους και ακόμα και σήμερα δεν ξέχασαν να ονειρεύονται. Αν αγγίξεις ένα από αυτά τα αστέρια να ξέρεις ότι θα πάρεις μαγική δύναμη.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εκείνοι να κυνηγούν το όνειρο και να ζουν τις πιο γεμάτες με συναισθήματα μέρες.
Και το τέλος δεν έρχεται ποτέ.
