Στην παιδική χαρά που πηγαίνω με το μικρό είναι μια μανούλα, όχι πάνω από 30, έχει ένα extreme κούρεμα (και το ζηλεύω κάθε φορά) και το μισό μαλλί βαμμένο σε ένα σκούρο μωβ. Κιτς, θα σκεφτείς. Σε πληροφορώ, όμως πως δεν είναι. Είναι η διαφορετικότητα της. Δεν φωνάζει ”κοιτάξτε με” γιατί όλο το υπόλοιπο ντύσιμο της είναι απλό, casual με λίγα μόνο αξεσουάρ. Το ίδιο και η στάση της: ήρεμη και γλυκιά, δυναμική αλλά όχι προκλητική.

Στο ίδιο ακριβώς μέρος, μια άλλη μαμά, και εκείνη γύρω στα 30, με απλό ίσιο ξανθό μαλλί(θα το όριζες ως νορμάλ κόμμωση;), έρχεται κάθε φορά φορώντας φορεματάκια τόσο κοντά που δεν δίνουν άνεση για παιχνίδι, ψηλά τακούνια (μα στα χαλίκια;;;) και φυσικά ότι χρυσαφικό βρίσκει στα συρτάρια της. Για το βάψιμο δεν χρειάζεται να σου πω, καταλαβαίνεις. Η εικόνα συμπληρώνεται από φωνές δίχως λόγο και αιτία, γεγονός που μεταξύ άλλων φανερώνει μια απίστευτη ανάγκη της γυναίκας για προσοχή.

Αν κοιτάξεις γύρω σου  θα βρεις πολλά παρόμοια παραδείγματα. Δεν σου κρύβω πως προτιμώ τα απλά, αλλά όμορφα. Κοιτάζω, που λες, γύρω και βλέπω υπέροχα καλοκαιρινά ρούχα, φορέματα, σορτσάκια που από μόνα τους ήδη ξεχωρίζουν. Εκεί θέλω να σε δω να κρατάς ισορροπία, με ένα ζευγάρι λιτά παπούτσια. Γιατί λιτό δεν σημαίνει αδιάφορο.

Nine West

Fericelli

Kat Maconie

Paul & Joe Sister

Είναι γεγονός πως όταν σκέφτομαι απλά σχέδια παπουτσιών, το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν σε nude αποχρώσεις και απλές γραμμές. Το τελευταίο σχέδιο, όμως, το βρίσκω απλό μεν, αλλά με ένα ιδιαίτερο χρώμα που αμέσως θα δώσει άλλη πνοή στην εμφάνιση μου.

Αλήθεια, προτιμάς απλά σχέδια στα παπούτσια σου ή πιο εκκεντρικά; Έντονα χρώματα ή ουδέτερες αποχρώσεις;